Við erum ekki spenaþjóð

Aðalumræðuefnið á kaffistofunni í dag var hvernig alþingismenn eru enganvegin í takt við hinn almenna launþega í landinu. Við ræddum þá hugmynd að alþingismenn prófi tímabundið á eigin skinni hvernig það er að lifa á bótum. Komi sér sjálfir til og frá vinnu, engin fríðindi sem hinn almenni launþegi hefur ekki.

Síðan geta þeir tekið ákvörðun um hvort það eigi að skerða bætur hjá 18 - 24 ára. Held það væri svolítið annað hljóð í skrokknum þá. Fyrir utan það hvað ríkið myndi græða á því að vera ekki að borga þessi svimandi háu laun, þó ekki sé nema 3 mánuði. Alþingismenn eru álíka firrtir og Maria Antoinette þegar þjóðin átti ekki brauð - "af hverju borða þau þá ekki bara kökur?"

Ekki gleyma því að þeir sem lifa á bótum fara að meðaltali oftar til læknis, þó hver ferð sé niðurgreidd þegar búið er að ná upp í afsláttarkort þá þarf samt að borga í hver skipti. Segjum sem svo að par um tvítugt með lítið barn hafi bæði misst vinnuna. Skerrtar bætur þýða að þau hafa ekki ofan í sig og á, hvað þá fjármagn til að sinna grunnþörfum ungabarns. Foreldrar sem áður gátu hlaupið undir bagga eru í stökustu vandræðum með að halda sjálf velli. Hvaða framtíð bíður þeirra?

Sér ríkisstjórnin ekki að við erum farin að tína tölurnar af götóttu skyrtunum, breyta gömlum fötum og hverfa til naumhyggjunnar þar sem við erum sjálfum okkur nóg. Tímabundið ástand segir Steingrímur. Á þjóðin að ýta á undan sér stærri og stærri skuldahala af því að fólk á ekki mat út mánuðinn? Hver græðir á því? Hvað veit jarðfræðingur um það hvort þetta sé tímabundið ástand?

Þetta er ósköp einfalt dæmi um framboð og eftirspurn. Ef enginn á pening til að kaupa vörurnar þá fara fleiri á atvinnuleysisskrá. Íslendingar eru ekki þjóð sem er tamt að sitja og sjúga af spena ríkissins. Við erum afkomendur víkinga, sjálfstæð í hugsun og finnum leið út úr þeim verkefnum sem á vegi okkar verða.URRR OG ÁFRAM NÚ!